Morgen is er weer een dag
02-01-2012 (10:40) - Column
Thuis was ik de laatste om de kaarsjes van 2011 uit te blazen. Het huis was inmiddels in diepe rust, ik rommelde nog wat na in de keuken, tussen de stapels borden en overgebleven restjes.
Ik vis een eenzaam overgebleven wijnglas uit de kast en pers er het laatste staartje Bourgogne in. We hebben een kanarie te logeren die als enige in dit rustige huis om 3 uur in de ochtend om een kusje blijft vragen. Ik duw mijn vinger tussen de tralies en wordt met kusjes overladen. Pfff, even zitten, even nadenken. Ik trap de sexy high heels uit en wrijf mijn vermoeide tenen over elkaar. Ik duw mijn vinger verder in de kooi en krijg nog meer kusjes.
Dat voelt goed.
2011 flitst aan mijn geestesoog voorbij. Een negatieve aftrap, veel geschreeuw en weinig wol in het zakelijk verschiet. De wereld trekt een zelfgebreide deken over zich heen in de hoop de kou van 2011 te overleven. Nu is dat jaar dan krakend en piepend tot een halt gekomen. De deken, of wat er dan nu nog van over is, kan naar het afval. En het resultaat dat onder die deken vandaan komt, valt alleszins mee. We hebben geknokt en gevochten, en ja, daar is ie dan, 2012. Kakelvers, knisperend fris met alle kansen van een pas geboren baby in het verschiet.
Het is friskoud als ik de hond na mijn nachtelijke overpeinzingen in één ruk door uit laat. Wie wil er nou slapen op zo’n eerste januari? Ik zuig de kruidige lucht van een nat bos in me op en mijn hond loopt voor me uit zoals ie alle dagen voor me uit loopt. Niets nieuws onder de zon dus. Terug naar huis dan maar, hondenbrokken in de bak van de hond en vogelzaad in het kommetje van de kanarie. Ik werp een blik op de keuken die nog steeds een ravage is.
En dan heb ik slaap, heel veel slaap. Ik maak me uit de voeten, laat de ravage de ravage. Morgen is er weer een dag tenslotte.
Gelukkig nieuwjaar!
Nicolette Hulsebos
