Vuurwerk

26-06-2015 (08:50) - Gastcolumn

Ik vind de Cannes Lions altijd maar een gekke bedoening. Het is een week waarin de wereld op z'n kop staat en reclame opeens niet meer geeuwend wordt weggezapt of doorgespoeld vanachter een half bord spagetti bolognese, maar wordt besprenkeld met gouden awards, dames in gekke latex pakjes en wordt bejubeld met woorden als 'captivating', 'engaging,' en 'big emotion'.
 
Want het gaat toch over reclame? Van die filmpjes op de televisie of prints in een magazine? Of is het toch één grote dekmantel en worden, bij binnenkomst van het Palais, de maskers afgetrokken en stiekem de beste geneesmiddelen tegen kanker bekroond?
 
Nee hoor. Binnen staan mensen in zwarte pakken en gekleurde schoenen urenlang te praten over 'consumer dialog' en 'creative environments', alsof vanaf dat moment mensen met open mond naar reclame zullen kijken en helemaal zullen vergeten hun spagetti bolognese op te eten. En op de voorste rij ambitieuze juniors driftig knikkend en hun blocnotes volschrijvend in de hoop ooit ook een Gouden Leeuw te winnen.
 
Twee jaar geleden stond ik zelf tweemaal op de Short List. Ik kwam 's avonds aan in Cannes toen het festival al anderhalve dag bezig was. Ik stapte voor het Palais uit de taxi, waar een goede vriend me kwam ophalen en me, terwijl ik m'n koffer uit de achterbak haalde, vertelde dat ik 'by the way' niets gewonnen had. Ik vroeg hem verontwaardigd of hij het niet iets dramatischer had kunnen brengen. Weet ik veel, zittend op een draak, met een groot publiek dat 'ahhh' zegt. Zoiets.
 
Maar een week later, toen ik weer in de taxi onderweg naar het vliegveld zat, begon ik zelf de relativiteit in te zien. Ik passeerde namelijk een hele rij posters. Het waren posters voor het Festival  d'Art Pyrotechnique. Oftewel het Vuurwerkfestival, dat precies een dag later zou beginnen, in Cannes, in het Palais. 
 
En ik realiseerde me dat er over twee dagen Chinezen, Italianen en Russen over de zelfde rode loper zouden wandelen. Die later Gouden Vuurpijlen zouden vasthouden en de ene- na de andere pyrotechnische wijsheid over de ontsteking van nitraat en de brandsnelheid van calcium binders zouden doorgeven aan de op de voorste rij zittende junior-pyrotechnici. En net zo belangrijk zouden doen over een net zo onbelangrijk onderwerp als het in de lucht schieten van vuurpijlen.
 
Elke industrie bejubeld zichzelf, maar het is natuurlijk wel zo dat er buiten onze sector vrij weinig mensen rondlopen die het ook maar iets kan schelen wie er een Gouden Leeuw heeft gewonnen. Net zoals het jou niets interesseert dat Zaragozana Pirotecnia de Gouden Vestale (echt waar) heeft mogen ontvangen op het Festival d'Art Pyrotechnique. Het is vooral gewoon hartstikke gezellig om elkaar, onder het motto I'll rub your penis - you rub mine, een weekje te betasten onder de Franse zon.
Rik Eysink Smeets (1985) is ex-art director bij JWT Amsterdam en is sinds twee jaar partner bij retail consultancy (en familiebedrijf) Eysink Smeets, waar hij klanten als Albert Heijn, Unilever en Nike helpt snel te veranderen.
 

 


Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst op dit artikel.