In Memoriam Ron Vorstenbosch
15-04-2014 (08:31) - Bureaus
Ik was net in dienst bij Noordervliet en Winninghoff/ Leo Burnett toen ik Ron leerde kennen. Ik kwam net van het keurige, maar een beetje saaie Lintas en was best een beetje onder de indruk van al die karakters die ik ineens leerde kennen. Zo mocht ik ook met de Gesel aller AE’s werken, Onno Kraft van Ermel en zijn maatje Henk Druppers.
Samen met hen werkte ik voor Seven Up en op een goede dag ontwikkelden Onno en Henk een commercial met daarin de Young Ones voor een 7Up promotie. Dat was in die periode best gewaagd en wij waren dus ook niet zeker of de klant het zou goedkeuren. Rob Kosten, ‘de klant’, lag na enige aarzeling in een deuk. Maar toen kwam het. We moesten toestemming krijgen op Europees niveau. Albert Winninghoff schoot te hulp en introduceerde mij bij een gedistingeerd maar stoer uitziende bonk van een vent in driedelig grijs en een baard, Ron Vorstenbosch, Europees account director in London die mij bij de Europese baas van 7Up zou introduceren.
Onno waarschuwde mij al dat ik als Accountmanager niet hoefde terug te keren in 020 en nooit meer welkom was in Loetje als hij er was, indien ik die campagne niet verkocht kreeg. Ron heeft daar geweldig bij geholpen. I was seriously impressed.
En dat ben ik nadien eigenlijk altijd gebleven. Nadat wij elkaar vele jaren niet hadden gezien kwam ik hem medio 2005 weer tegen toen hij samenwerkte met Peter Strating, een goede vriend van mij. De grootste lol heb ik met die mannen gehad met veel en soms felle discussies over het vak.
Wat mij vooral opviel, was de grote zucht naar kennis die Ron had. Hij had de mooiste verzameling marketing- en marketingcommunicatie-boeken die ik ooit had gezien. En die groeide met de dag. Peter zei mij wel eens dat als hij er niet meer uitkwam hij altijd zijn professor nog had. Ron dus. Peter was de branie en Ron de brains. Een mooi koppel en gave maten om te hebben.
Toen ik een paar jaar geleden weer terug kwam in Nederland om te gaan studeren, raakte ik betrokken bij de discussie met Ron over een boek dat hij aan het schrijven was. Wij spraken de theorieën door en ik kon hem dan vaak via de universiteit weer aan mooie literatuur helpen want die papers waren soms heel duur en als je er dan een stuk of 50 nodig hebt, kan dat behoorlijk aantikken.
Ron was geïntrigeerd geraakt door een serie interviews die hij had gehouden met een aantal kleine, maar succesvolle ondernemers en had ontdekt dat één ding hen verbond en dat was passie. Hij besloot om daarover zijn boek te schrijven. En dat boek is er ondanks zijn ziekte gekomen. Het had een mooie titel, 'Het Passie Principe'.
Ondertussen overleed Peter. Dat hakte erin. En Ron werd zieker.
Ik belde hem vorig jaar najaar voor een afspraak precies op de dag dat hij weer had gehoord dat de tumor in zijn hoofd weer gegroeid was. En daarna ging het snel berg afwaarts. Een aantal weken geleden ging ik, naar nu gebleken is, voor het laatst bij hem langs. Zijn lieve vrouw Hetty en prachtdochter Stacy aan zijn zijde. Heerlijk genieten van de verse Vietnamese loempia’s waarvan hij er elke vrijdag 5 stuks, voor zichzelf, bestelde.
Mager en kleiner lag hij daar. Een schim van zijn oude zelf. Maar die brains bleven branden. Hetty vertelde mij dat hij zich zelfs nog had opgegeven voor een cursus. Ik prijs mij gelukkig dat ik tijdens ons gesprek over zijn nieuwe alles omvattende communicatietheorie dit mocht opnemen. Er komt een dag dat ik die opnames zal afspelen en zal bekijken of ik die in zijn naam kan uitwerken. Ik reed naar huis en moest vreselijk huilen. Het einde was in zicht. Drie weken later bleek dat einde te zijn gekomen.
Hij werd begraven in zijn favoriete persona, zijn ware ik, die van de cowboy, genietend van zijn eeuwige prairie.
Ron rust zacht, er is een kanjer heengegaan!
Ronald Voorn
