Story of our life
18-05-2015 (07:35) - Column
Storytelling. Ik zie het woord momenteel vrijwel dagelijks voorbij komen. Nu weer wordt het bijvoorbeeld als het ‘ei van Columbus’ gepresenteerd in de nieuwe campagne van Iglo.
Het verhaal: busje komt aanrijden en stopt op een plein. De luiken gaan open en een kok gaat aan het werk. De eerste hapjes komen uit de hippe mobiele keuken en passanten mogen de nieuwe Roerbak Sensaties proeven. En dan komen de testimonials: mmmmm, dat is lekker zeg! En ook nog makkelijk, want in een handomdraai klaar...
Is dit leuk? Ga ik door dit verhaaltje van Iglo houden? Nou, eerlijk gezegd, ik heb betere reclameverhalen gezien. Is dit dan vernieuwend misschien? Welnee, Iglo haakt gewoon aan bij een lange reeks commercials die soms waanzinnig leuk zijn en andere keren mateloos irritant. In Nederland heeft Unox sinds de jaren negentig een patent op authentieke verhalen waarvoor je warm loopt, Calvé idem dito: vanaf Petje Pitamientje uit 1983, tot Pietertje uit 2013. McDonald’s wist het in de jaren negentig trouwens ook heel aardig te vertellen met bijvoorbeeld ‘Ze zei meneer tegen me’. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dat reclamemakers ook vreselijk vervelende stories voor ons in petto hebben, is genoegzaam bekend. Van testimonials van wassende en poetsende huisvrouwen krijgen we allemaal hoofdpijn. En o ja, dan waren er in de jaren zestig ook nog de fabels van sigaretten rokende mensen die verklaarden dat roken niet alleen lekker, maar ook nog gezond was.
Er zijn dus sinds het begin van de reclamegeschiedenis reclameverhalen die merken maken en soms breken. Waarom we dan nu ineens en masse luisteren naar mensen die op congrespodia en in allerlei blogs vertellen hoe revolutionair en effectief storytelling, storyboarding en storytelling shorts zijn, is me een raadsel. Degene die storytelling een jaar of wat geleden als ‘nieuw’ wist te verkopen, wist in ieder geval hoe je een goed verhaal over het voetlicht moet krijgen.
Nicolette Hulsebos
