Het leven door een roze bril

13-06-2016 (06:45) - Column

Het EK is van start. Sinds 32 jaar zònder Oranje. ‘Rub it in’, zeggen de fans. Ik ben geen fan en ik heb dus geen moeite met de constatering dat ‘we’ niet meedoen. Althans, dat dacht ik tot dit weekend.
 
 
De enige reden die ik op voorhand meende te hebben om te treuren over de afwezigheid van Nederland bij het EK, is een professionele. Géén hilarische EK acties, geen EK commercials, geen oranje kroegen, geen extra verkopen op de winkelvloer en geen extra biertjes in de kroeg. In die zin is onze afwezigheid inderdaad om te huilen. 
 
Ondertussen is het op straat doodstil, gebeurt er in de supermarkt helemaal niets, en zijn de analyses die de NOS dagelijks uitzendt, van een ongekende matheid.
 
Ik had nooit verwacht dat er buiten het professionele verdriet toch ook nog iets anders zou knagen.
Met andere woorden: ik mis de oranjegekte om me heen, ik mis de spanning, de blijdschap, de discussies, de kletskoek, ik mis zelfs het het leedvermaak. 
 
Daarom beloof ik plechtig dat ik over vier jaar niet zal gaan zitten klagen over alle Oranje troep, de uitpuilende kroegen, de herrie op straat en de eindeloze analyses. Nee, over vier jaar juich ik mee, hang ik aan de lippen van de commentatoren terwijl ik een bitterbal met een biertje wegspoel.
 
Over vier jaar beleef ik vol overgave een hele maand lang het leven door een oranje bril.
‘Dan moeten we wel eerst meedoen’, zegt u? 
 
Natùùrlijk doen we mee! Geen twijfel over mogelijk.
Vandaag zie ik het leven door een roze bril.


Nicolette Hulsebos