Ik doe mijn best, Lode…
10-05-2013 (08:38) - Gastcolumn
Wat een kater; het bonkt nóg in mijn hoofd. Niet de drank maar dat veesje van woensdagnaaf. ADCN, denkt mijn brakke hoofd.
'A lot of pinguïns', riep een toerist vanaf een Rent-a-Bike toen hij al die gasten in smoking voor de ingang van de Gashouder zag staan even na achten. In de stromende regen en met een gezeik bij de deur vanwege het scannen van de toegangsbewijzen. Paraplu's werden uitgedeeld precies een meter voor de ingang. De wachtrij was een meter of 30. Heel wat coiffuurtjes die die middag nog krulspeldgewijs waren gezet, dropen af.
Eenmaal binnen was de bar nog niet goed in bedrijf. Een zware dobber voor de paar duizend reclame-alcoholisten die de zaal vulden. Iedereen blij dat ie zat na een vertraging van ruim drie kwartier en een half glas lauw bier. De show kon beginnen. Nadat een halfdozijn halfnaakte vrouwen uit het podium omhoog was gekropen, die krols over de vloer naaktslakten, verscheen een of andere Engelsman. Om het prijzenfestival te presenteren. In het Engels. Blijkbaar is er niet één Nederlander meer te vinden die voor dit jaarlijkse spektakel op een krat wil kruipen om alle 101 categorieën aan mekaar te praten. Uiteraard deed eerst de voorzitter van de ADCN nog een lovend woord over het niveau van de Nederlandse reclame.nl en vooral over de inbreng van jong talent. Lode Schaeffer blijft een reclamepositivist in hart en lever. De ideale schoonzoon.
Uiteindelijk bleek er weinig genomineerd jong hondenwerk verzilverd. Laat staan verguld. Zaten vast veel jaloerse ouwe joekels in de jury. Lode zei nog iets als dat we vooral niet cynisch moeten worden ondanks de slechte economie. Nou, ik doe mijn best in dit stukkie, Lode! Nadat menig juryvoorzitter - per categorie - op het podium was gevraagd om zich belachelijk te maken in steenkool-Engels bleek het tijd voor een drankje. Nee, geen pauze; zitten blijven. En ruim een halfuur wachten tot iedereen er eentje had. Ach, we zaten er nou eenmaal toch! Gefêteerd op een lichtgevend rood waxinelichtje gevuld met Grand Marnier sloeg de metaalmoeheid al vroeg toe.
Met rookgenoot de trap afgeslopen en naar buiten. Drankje mocht niet mee. De obesitas-patiënten van beveiligingsbedrijf Veilig Verkeer Nederland bewaakten de deur als kampbewaarders. Er hadden er meer last van de Grand Marnier want langzaam maar zeker stonden meer mensen buiten dan zittend binnen. We hoorden iets als "twee Grand Prix's gewonnen" door de geluidsboxen schallen die buiten waren opgesteld, toen de gong ging voor de drank. Wij naar binnen tegen de stroom in. Het bier was nog steeds lauw en de witte wijn had een zuurtje. Na drie glazen begon het te wennen, maar toen was het ook op.
Soundscape - hoe lief - bood de ADCN-gasten een after-party aan. Met veel geweld: 'wees er snel bij' want 'vol = vol.' We waren er snel bij en eenmaal binnen was vol wel heel erg vol. Met een eeltige elleboog onder mijn neus en een ongeschoren vrouwenbeen in mijn nek probeerde ik de bar te naderen. Ik kwam tot een goeie 15 meter dichtbij. Na een Sumo worsteling van een klein halfuur overleefd te hebben, gaf ik de moed op. Ik piepte met schuurpapier in de bek zoiets als 'op naar de stad!' en moeizaam kwam een kleine groep overlevenden op de been om mij te volgen en af te pilzen in Café Nol.
Als vanouds een ADCN avond om nooit meer te vergeten.
Met vriendelijke groet, Emiel Bax a.k.a. Prof. Zuurbekje
