Ik heb post
04-09-2016 (17:34) - Column
Mijn brievenbus is meestal leeg. Ik kijk uit naar de krant in het weekend. Dat zijn er twee en die passen er dan weer net niet in. Als het regent, best vervelend. Maar die ergernis weegt niet op tegen de zaterdagen met al dat papier op onze keukentafel. Heerlijk!
Als er op andere dagen post is, gaat het vaak om iets verontrustends.
Een bekeuring of een overlijdensbericht of van die blauwe enveloppen die niemand wil ontvangen. Af en toe gelukkig ook een geboortekaartje of een uitnodiging voor een buurtborrel en dat is het dan wel.
Ik zal niet beweren dat ik dagelijks op mijn knieën voor de brievenbus lig, maar stiekem kriebelt er toch iets als ik hem open maak. Zou er iets spannends zijn? Iets wat ik niet had verwacht? Iets moois? Een verrassing van iemand die de moeite heeft genomen om een mooie kaart of mooi papier uit te zoeken en daar eigenhandig iets op te schrijven? Zomaar, omdat het nog altijd kan?
In 99,99 procent van de gevallen is er niets moois in de bus te vinden en druip ik af naar mijn mail. Maar vrijdag vond ik een fijne dikke envelop van het Nederlands Fotomuseum in mijn bus.
In twee krachtige zwart/wit brochures op chique papier, geurend naar verse inkt en met liefde gedrukt op mooie formaten, schotelt het museum mij de vraag voor of ik wil komen kijken naar werk van Josef Koudelka en Ata Kandó.
Hoe kan ik nu nog nee zeggen? Of liever gezegd: ik wìl helemaal niet nee zeggen. Ik ga! Zeker weten!
Voor serieus mooie post ga ik met liefde elke dag door de knieën. En met mij velen. Hoogste tijd dat wat meer marketeers en creatieven daar ook eens serieus over na gaan denken.
.jpg)
Nicolette Hulsebos
