Piano(wo)men
30-06-2016 (11:12) - Column
Nederland zwicht voor de piano. Het instrument duikt overal op. Het begon met de plaatsing van piano’s op grote stations. Creatievelingen die op hun trein moeten wachten kunnen op de grote stations zichzelf en anderen bezighouden door zichzelf een weg naar hun volgende overstap te pingelen. De piano verwierf tevens wereldfaam na de aanslagen in Frankrijk, toen het nummer Imagine nieuw leven in werd geblazen voor de ingang van de Bataclan.
Het instrument is aan een opzichtig charmeoffensief bezig. Het is niet meer het stoffige instrument waar alleen klassieke muziek op gespeeld wordt door brave gymnasiummeisjes met rijke ouders. De piano is een knuffelinstrument geworden, een instrument dat ingezet wordt om lief en leed te delen en om smart te verzachten.
Het gaat echter verder dan dat. Onlangs kwam TBWA/NEBOKO met de McTrax placemat. Een placemat die als soundboard gebruikt kan worden. Een placemat met witte toetsen. Een treffende gelijkenis met de spreekbuis van Beethoven en Chopin. Een hippe versie wel te verstaan. Hiermee houdt het allemaal nog steeds niet op. Bij Rotterdam Centraal wordt een pianotrap aangelegd. Een trap met treden in de kleuren van pianotoetsen, treden waarvan het geluid bij beroering overeenkomt met het aanslaan van een pianotoets. Het moet ervoor zorgen dat mensen het leuk vinden om de trap op te lopen, in plaats van zich als zombies naar boven te laten slepen door een roltrap.
Zo krijgt de piano een maatschappelijke functie. Mensen moeten meer bewegen, mensen moeten beziggehouden worden wanneer ze moeten wachten en mensen moeten troost vinden in barre tijden. Kennelijk lenen de klanken van dit snaarinstrument zich daar goed voor. Muziek wordt ingezet als middel voor een beter leven. Sport verbroedert, maar muziek zeker ook. Een goede zaak.
Er zit weer muziek in het stoffige instrument van weleer. Nog even en we zijn allemaal piano(wo)men.
Jaap van de Venis
redacteur Fonk
