Hoe een blikje poep iconisch werd
11-02-2019 (16:09) - Creatie
Waarom schilderen met verf als je ook ander materiaal kan gebruiken? Piero Manzoni deed dat laatste. Hij maakte in de jaren zestig kunst met zijn adem, blikte eigen poep in, signeerde lichamen en nodigde
mensen uit op een sokkel te staan. Op dat magische voetstuk werd iedereen een kunstwerk, een levend sculptuur. Door zijn revolutionaire aanpak werd hij één van de grote vernieuwers van de 20ste eeuw. Zijn blikje poep groeide uit tot icoon van de avant-gardekunst. Manzoni (1933-1963) overleed op 30-jarige leeftijd aan een hartinfarct.
mensen uit op een sokkel te staan. Op dat magische voetstuk werd iedereen een kunstwerk, een levend sculptuur. Door zijn revolutionaire aanpak werd hij één van de grote vernieuwers van de 20ste eeuw. Zijn blikje poep groeide uit tot icoon van de avant-gardekunst. Manzoni (1933-1963) overleed op 30-jarige leeftijd aan een hartinfarct. Voor het eerst sinds vijftig jaar in Nederland presenteert het Stedelijk Museum Schiedam onder de titel Manzoni in Holland een uitgebreid overzicht van zijn werk. De tentoonstelling belicht een nog niet eerder verteld verhaal over de relatie tussen Nederland en een van de prominentste avant-gardekunstenaars van de twintigste eeuw. De tentoonstelling laat niet alleen Manzoni’s artistieke ontwikkeling zien. Ook de samenwerking met kunstenaars in Nederland en daarbuiten komt aan bod. Hij bracht het wit naar Nederland en inspireerde kunstenaars als Wim T. Schippers voor zijn Pindakaasvloer.
de ontdekking van het wit
Eind jaren vijftig inspireerde Manzoni een groot aantal Nederlandse kunstenaars, onder wie Henk Peeters en Jan Schoonhoven. Hij liet, zoals Jan Schoonhoven opmerkte, de noodzaak zien ‘ook de laatste resten van het overbodige overboord te zetten.’ Manzoni leidde ze naar het wit, de leegte, de ideeën. Van deze kunstenaars is werk te zien, samen met dat van Lucio Fontana. Deze Italiaanse kunstenaar die ruim dertig jaar ouder was dan Manzoni ging het schildersdoek te lijf te priem en mes, destijds heel revolutionair. Hij had grote invloed op Manzoni.
Stedelijk Museum Amsterdam
Als Manzoni in 1962 meedoet aan de grote nul-tentoonstelling in het Stedelijk Museum Amsterdam presenteert hij zes blikjes Merda d’Artista (1961), misschien wel zijn bekendste werk dat een icoon werd van de avant-gardekunst. Het gebruik van zijn eigen lichaamsuitwerpselen als materiaal om kunst te maken, wekt afschuw en bewondering. De blikjes poep wegen elk 30 gram, verschijnen in een oplage van negentig en kosten per stuk evenveel als 30 gram goud.
correspondentie
Voor het eerst laat de tentoonstelling de samenwerking zien tussen Manzoni en de Rotterdamse kunstenaarsgroep Zero, niet te verwarren met de Duitse Zero-groep. Dat geldt in het bijzonder voor de relatie tussen Manzoni en Hans Sonnenberg. Hij werkt als cargadoor in de haven en daarna als galeriehouder. Ook is hij verzamelaar. In die jaren treedt hij op als manager van de Nederlandse nul-groep. Voor het eerst wordt nu ook de correspondentie van Sonnenberg en Manzoni onderzocht, met dank aan Museum Boijmans van Beuningen, dat de briefwisseling in bezit heeft.
boek
In het boek Manzoni in Holland dat bij de tentoonstelling verschijnt, wordt uitgebreid aandacht besteed aan de samenwerking van Manzoni met Hans Sonnenberg, de Nederlands en internationale Zero-kunstenaars, en de invloed op latere generaties kunstenaars. Het is een uitgave van het Stedelijk Museum Schiedam in samenwerking met uitgeverij Nai010 Publishers Rotterdam.
kunstenaars in de tentoonstelling
Marina Abramovic/Ulay, Armando, Marinus Boezem, Kees van Bohemen, Agostino Bonalumi, stanley brouwn, Enrico Castellani, Karl Fred Dahmen, Ger van Elk, Lucio Fontana, Jan Henderikse, Oskar Holweck, Yves Klein, Heinz Mack, Piero Manzoni, Wim Motz, Henk Peeters, Otto Piene, Ian J. Pieters, Gust Romijn, Joop Sanders, Emil Schumacher, Wim T. Schippers, Jan Schoonhoven, herman de vries, Jaap Wagemaker.
Stedelijk Museum Schiedam
Manzoni in Holland
16 februari t/m 2 juni 2019
