Afscheid van een Grande Dame
17-07-2013 (11:57) - Column
Mijn moeder was een dame. Zij had zo lang ik me kan herinneren een abonnement op Elegance. Het blad lag jaar in jaar uit een maand lang chique zichtbaar te glanzen op wat toen een kaptafel heette.
Als kind keek ik gefascineerd naar de covers. Audrey Hepburn-achtige nimfen in prachtige outfits passeerden mijn blikveld. Die nimfen en dat blad hebben mij beslissingen doen nemen, toen ik op zoek ging naar een eigen identiteit achter mijn twee zussen. De ene een flower power-meisje en de ander een Donna Summer die iedere discotheek op zijn grondvesten deed schudden.
Begin jaren tachtig was het dus zover. Ik vloog uit. Elegance was in die beginjaren een soort houvast in een verder behoorlijk verwarrende wereld van studeren, werken en een intellectuele liefde die een leven lang had moeten duren.
Langzamerhand werden de verhalen oubolliger, de uitstraling minder perfect, de modellen middle of the road. De liefde die een leven lang had moeten duren, bleek een houdbaarheidsdatum te hebben, ik studeerde af en ging aan de slag.
Met Elegance hield ik het ondertussen nog best lang vol. Maar rond 2003 hield ik het voor gezien. Het blad was ‘te oud’ en bood chique vertrutting. Er was niets meer te ontdekken. Enige tijd later liet ik mij for oldtime sake toch weer verleiden tot een abonnement. Ik zat het jaar met gekromde tenen uit en nam definitief maar ook een beetje mistroostig afscheid.
Nu is het doek dan ècht gevallen voor deze grande dame onder de ‘damesbladen’. Ik pink, zelfs na al die jaren, een traan weg.
Nicolette Hulsebos
